15 Αυγούστου, η γιορτή της Παναγίας. Η πόλη γιορτάζει για τους κατοίκους της, τους επισκέπτες και τους τουρίστες. Τα βεγγαλικά ορμούν σκούζοντας προς τον ουρανό και σκάνε, τον γεμίζουν με χρώματα, σχέδια και εικόνες σαν κι αυτή. Εκατοντάδες προσωρινά άστρα για τα μάτια μας μόνο. Τα χέρια σηκώνονται ψηλά κρατώντας φωτογραφικές μηχανές, κάμερες και κινητά. Μια σπονδή στο μικρό αυτό θαύμα.
Δε γινόταν να μην επισκεφτώ το κάστρο του Αλή Πασά. Δε γινόταν να μην εξερευνήσω κάθε του γωνιά, να αφουγκραστώ τους ήχους του, απομεινάρια των κατοίκων που σιώπησαν εδώ και 200 χρόνια...
Η θεά από το κάστρο της Πάργας ήταν μαγευτική. Η θάλασσα απλωνόταν στα πόδια σου απέραντη και μ' ένα χρώμα τόσο έντονο που φάνταζε ψεύτικο κι εσύ να νιώθεις ότι μπορείς να κυβερνήσεις τον κόσμο, να δαμάσεις τη Φύση, να διώξεις καθετί κακό. Γιατί σε έναν κόσμο που υπάρχει τόση ομορφιά το κακό δε χωράει.
Και κάτω από το κάστρο, το καφέ "Κάστρο". Με τα τραπεζάκια του παρατεταγμένα σαν πολύχρωμα στρατιωτάκια. Έτοιμα να υποδεχτούν και να υπηρετήσουν τις παρέες φίλων που έχουν τόσα να πουν.
Για το τέλος σας φύλαξα το καλύτερο. Τέχνη στο δρόμο. Αγάλματα από σύρμα αφημένα στα σοκάκια, χωρίς λεζάντες, χωρίς εξηγήσεις. Μόνος έπρεπε να βρεις την ιστορία που είχαν να πουν και να τη διηγηθείς στον εαυτό σου. Κι αν δε σ' άρεσε την άλλαζες, έβρισκες άλλη, πιο γλυκιά, πιο όμορφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου